این همه دنبال دنیا رفتیم و انگاری جاده تمومی نداره
گاهی وقتا که به جایی می رسیم، لذتش انگار دومی نداره
کاش یک بار هم که شده تو این سفر،دلمون راهو نشونمون بده
میشه سرنوشت ما این نباشه، وسوسه اگه امونمون بده
گاهی یک خونه ی ساده ی گلی به همه ی دنیا می ارزه مگه نه؟
گاهی وقت ها توی قصر هم که باشی، دلت از غصه می لرزه مگه نه؟
حاضری دارو ندارتو بدی، به جاش از خدا دل خوش بگیری
حاضری زندگیتو بدی،شاید، بتونی با دل عاشق بمیری